Cumartesi Anneleri 1000 Haftadır Sesleniyor: ‘Kayıplarımızı İstiyoruz!’

Seslerini duyurma eylemin 1000. haftasındaki Cumartesi Anneleri, “Karanfillerimizi Galatasaray’a değil, sevdiklerimizin gerçek mezarlarına bırakmak istiyoruz.” Dedi.

12 Eylül döneminde kaybolan ve bir daha haber alınamayan kayıp yakınlarından oluşan Cumartesi Anneleri seslerini duyurmak amacı ile yaptıkları oturma eyleminin 1000 haftasında da “Galatasaray Meydanı”ndan seslendi.

Gözaltında kaybedilen yakınlarının akıbetini sormak ve faillerin yargı önünde hesap vermesini talebi ile bir araya gelen Cumartesi Anneleri, 1995 yılından cumartesi günleri Galatasaray Meydanı’nda yaptıkları eylem 1000. Haftasında seslerini duyurmak için toplandı.

Galatasaray Meydanı’ndaki yasak 300 hafta sonra kaldırılırken, “Gözaltı kayıpları” yakınları Cumartesi Anneleri, 1000’inci haftada Galatasaray Meydanı’nda açıklama yaptı.

Galatasaray Meydanı’ndaki eylemin 1000’inc,i haftasına giren Cumartesi Anneleri, tarafından yapılan açıklamada, “1000. haftamızda kamuoyunun karşısına tek bir taleple çıkıyoruz; kayıplarımızı istiyoruz. Karanfillerimizi Galatasaray’a değil, sevdiklerimizin gerçek mezarlarına bırakmak istiyoruz. Doğdukları, yaşadıkları topraklarda bir izleri, bir mekanları olsun istiyoruz.
1000. haftamızda bir kez daha ilan ediyoruz: Sevdiklerimizi bulana kadar onları aramaktan vazgeçmiyoruz, vazgeçmiyoruz, vazgeçmiyoruz.” ifadelerine yer verildi.

Kayıplarını arayan Cumartesi Anneleri adına yapılan ortak açıklamada, “Bugün burada, 1000’inci kez aynı derin acı ve aynı ısrarla bir araya geliyoruz. 1000 hafta. Yani 7000 gün, 229 ay. Yani arayışla geçen bir ömür… Biz Cumartesi Anneleri-İnsanlarıyız. Anneyiz, babayız, eşiz, kardeşiz, evladız, yeğeniz, torunuz. Yani sizler gibiyiz ama aslında bir farkımız var sizden. Bizim kalbimizde aynı derin yara sızlıyor; sevdiklerimizin mezarlarına bile sahip olamamanın tarifsiz acısı.”

“Devletin güvenlik güçleri tarafından gözaltına alınan sevdiklerimizden bir daha haber alamadık. Ya aylar, uzun yıllar sonra ‘kimliği meçhul kişi’ olarak gizlice gömüldükleri kimsesizler mezarlığında ağır işkence izleri taşıyan bedenlerine ulaştık ya da hiçbir iz bulamadık. Onlardan geriye sadece isimleri ve kucaklarımızdaki fotoğrafları kaldı. Kucağımızda fotoğraflarını taşıdığımız sevdiklerimize bir bakın. Onlar da sizin gibiydiler. İşçilerdi, esnaflardı, taksicilerdi, çiftçilerdi, doktorlardı, eczacılardı, hemşirelerdi, gardiyanlardı, avukatlardı, gazetecilerdi, öğretmenlerdi, mühendislerdi, iş insanlarıydı, ilköğretim, lise ve üniversite öğrencileriydi, siyasetçilerdi, sendikacılardı. Onlar bizim en sevdiğimizdi.”

“1000 haftadır hiç dinmeyen bir ağrıyla ve aynı zamanda hiç bitmeyen bir umutla Galatasaray Meydanı’nda bir araya geliyoruz. Devletin alıp götürdüğü sevdiklerimizi istiyoruz. Akıbetlerini bilmek istiyoruz. 1000 haftadır soruyoruz. Kayıplarımız nerede? 1000 haftadır soruyoruz. Sevdiklerimizi kaybedenler, bu insanlığa karşı suçun fail ve sorumluları neden cezasızlıkla korunuyor? 1000 haftadır haykırıyoruz. Unutmuyoruz, unutmuyoruz, asla unutmayacağız. 1000 haftadır haykırıyoruz.”

“Vazgeçmiyoruz, asla vazgeçmeyeceğiz. 27 Mayıs 1995’ten beri her hafta saat 12.00’de Galatasaray Meydanı’nda toplandık. Galatasaray bizim ve kayıplarımızın sesi oldu. Kimi zaman engellendik, kimi zaman yasaklandık. Şiddetle, zorla dağıtıldık kimi zaman. Gözaltına alındık, yargılandık ama ısrarımızdan bir an için bile olsa vazgeçmedik.” ifadeleri yer aldı.